Küçük bir hikaye...

Güneş,yine yağmurun kasvetiyle bir köşeye sığınmış bekliyormuş. “Neden” diye düşünüyormuş hep “neden?”Her yağmur yağdığında neden matemine gömülüp geriye çekilmek zorundaymış ki.Tam bunları düşünüyorken belli belirsiz bir renk armonisi yaklaşmış yanına. “Hey” demiş kısık bir sesle “neden öyle suratını astın oturuyorsun.” Güneş, nerden geldiğini bile anlayamadığı bu armoniye şaşkın şaşkın bakmış “sen de kimsin?” demiş. Armoni gülümsemiş “Ne fark eder.Geldim işte.Biliyorum yalnızsın,seni anlayan kimse yok. Dost olmaya geldim.”Güneş,usulca yaklaşmış armoninin yanına “Bunu nasıl anladın?” “Boşver” demiş armoni “bak ben de eskiden renk renktim.Yalnızlıktan bu hale geldim. Ama sende öyle bir ışık var ki sana gelmekten alıkoyamadım kendimi.Gel seninle şu yağmura gününü gösterelim.Gir koluma çıkalım göğe.Biliyorsun sen olmadan ben açamam.”

Güneş’le armoni arasında yoğun bir arkadaşlık başlamış.Çok sıkı dost olmuşlar. “Senin adın” demiş Güneş “bunsan sonra Gökkuşağı olsun mu?” “Olsun demiş armoni,çok sevinirim.” Her yağmurun sonunda elele tutuşup göğe çıkmışlar hep.İnsanlara her karanlığın sonunda bir aydınlık olduğunu hatırlatmışlar.Her ikisi de çok mutluymuş.

Bir gün yine Gökkuşağı gökyüzüne çıkmış.Havada belli belirsiz duruyormuş.Güneş kendisine haber vermediği için kızmış ona.Ama onun bu silik haline dayanamamış.Koşmuş gökyüzüne Gökkuşağı renk renk açsın diye.Ve renk renk açmış Gökkuşağı ama Güneş’e hiç yüz vermemiş.Eskisi kadar sıcak değilmiş Gökkuşağı.Her yağmur aynı şeyi yapmaya başlamış;Güneş’e haber vermeden çıkıyormuş semaya.Ve Güneş her seferinde ona kızıyormuş ama onun silik durmasına gönlü razı olmuyormuş.Çıkıp onu pırıl pırıl açıyormuş.Oysa Gökkuşağı Güneş’i terk edeli çok olmuş. Hep yağmur damlalarına gidip onlarla dostluk kuruyormuş.Güneş geç de olsa bunu fark etmiş.

Birgün yine Gökkuşağı, Güneş’e haber vermeden çıkmış gökyüzüne.Beklemiş biraz… Güneş gelmiyor.Güneş gelmeyince renk renk açamıyor.Açamadığı için de kimse onu fark etmiyor.Yağmur damlaları ona hiç yüz vermiyor.Anlamış Güneş’in kıymetini ama iş işten geçmiş.Ne Güneş’e gidecek yüzü ne de özür dileyecek gücü kalmış.

Yine gökyüzündeyken,bir fırtına başlamış.Ordan oraya vurmaya başlamış Gökkuşağını. Yağmur damlalarından yardım istemiş.Ama hiç biri yardım etmemiş;hepsi kendi derdindeymiş.Derken dayanacak gücü kalmamış ve aşağı doğru hızla düşmeye başlamış. Gözlerini kapatmış.Yok olmak üzereymiş.Bir müddet sonra hâlâ yere düşmediğini fark etmiş. Elinde bir el hissetmiş.Yavaşça gözlerini açmış.Bir de bakmış ki Güneş elinden tutmuş onu tekrar gökyüzüne götürüyor.

Güneş göğe çıkınca fırtına dinmiş ortalık sakinleşmiş.Gökkuşağı sarılmış Güneş’e. Ağlamış,ağlamış,ağlamış… “Ağlama” demiş Güneş “ağlama…Hiçbir güneş Gökkuşağı olmadan yapamaz”